Vorige week in de herfstvakantie kookte een van een kleinkinderen samen met haar vriendinnen een maaltijd voor ons allen. Het was een lawaai van jewelste, mede door het geruis van hun muziek vanaf mobieltjes en puberend meezingen. Kortom, gezellige boel.
Het kooktrio moest wel even geholpen worden met een focus, maar uiteindelijk kon de tafel gedekt worden. De borden werden lukraak op tafel gezet en het bestek eromheen geslingerd. Toen greep mijn kleindochter in: “zo doen wij dat hier niet!” riep ze verontwaardigd uit naar haar vriendinnen! “De borden horen netjes voor elke stoel geplaatst, de vorken links, en de messen rechts, met het snijvlak naar het bord gekeerd, en de lepel ernaast. Wij dekken de tafel met zorg…” Ik vulde aan dat zij met liefde een maaltijd aan het bereiden waren, en we straks gezellig met z’n allen deze gaan nuttigen, dus dat het alleen maar logisch is dat we ook met aandacht de tafel sfeervol dekken… Ik zag ze even denken waarna ze volmondig beaamden dat het inderdaad logisch is.
Soms kunnen we elkaar gewoon even helpen herinneren aan dingen die zo makkelijk zijn, en zoveel eigenlijk betekenen, maar die we soms lijken te vergeten