Gisteravond belden er kinderen aan, die heel hard “trick or treat” riepen toen ik open deed. Ik schrok me een hoedje! “Oja”, dacht ik, “het is Halloween…” Daar had ik niet bij stil gestaan, want wij vierden altijd Sint Maarten, en dat is pas op 11 november. Wij trokken met onze lichtjes in uitgeholde knolletjes al zingend door het dorp. Soms kregen we een appel, of een walnoot, maar ik genoot het meest van de magie die de lange slinger lichtjes van onz
e optocht creëerde!
Eerst bood ik de kinderen de pompoenen aan die ik nog buiten had liggen. “Da’s lekker,” zei ik, “daar kun je soep van maken.” Pompoensoep lustten ze wel, maar ze wilden liever iets lekkers. Gelukkig vond ik nog wat in de kelder, en vroeg de kinderen tenminste een liedje voor me te zingen. Na een kleine aarzeling werd er gezongen, en trokken ze weer verder…
Ik neuriede de rest van de avond zachtjes de liedjes van vroeger… Sint Maarten, Sint Maarten, Sint Maarten reed door weer en wind…